Bij elke opleiding die ik deed, heb ik steeds weer aandacht moeten vragen voor hoe ík me wil ontwikkelen. De lat werd voor mij bepaald met regels, maar voelde nog hoger omdat er maar beperkt aandacht was voor Marcha als mens. Ik miste deze aandacht en tevens ondersteuning voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde me ook gezien voelen als persoon met mijn eigen proces in mijn tempo én als professional to be. Immers, ik neem mezelf ook mee in mijn werk als tolk, daar kan je toch niet omheen?

 

Elke keer heb ik gedacht: ‘Er is maar één van mij, take it or leave it.’ Dan maar langer doen over iets wat ik heel graag wil, dan iets doen wat niet bij me past en waar ik dus geen energie uithaal. Zeker geen makkelijke weg, die me veel bloed, zweet en tranen heeft gekost. 

Tot het moment kwam dat een mentor het gesprek wél met me aanging. En ik de ruimte kreeg om mijn persoonlijke verhaal te doen en man, wat was dat fijn! En in wederzijds genoegen :) Wat hebben ik en die mentor daar veel geleerd van elkaar. Eindelijk voelde ik me gezien en gesteund. Dit vormde een essentiële omslag in mijn leerproces.

 

Wat ik zie is dat startende tolken de lat te hoog leggen. Te hoog omdat het niet hun lat is. Ze kijken te veel naar anderen. Denken te weten hoe anderen hun zien en hechten daar waarde aan. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen diep van binnen weet wat ze, als persoon, nodig hebben om zich verder te ontwikkelen en daarmee het zelfvertrouwen te laten groeien. 

Ik heb het laten gaan dat anderen mogelijk iets van me denken, want het dient me niet. En al zou de lat van anderen het ideaal zijn. Dan leef ik het liever dan dat ik het als ideaal héb. Ik zie het als heel leerzaam om met die grens te spelen.

 

Ik heb geen ADHD, ik ben gewoon gigantisch gepassioneerd en dat draag ik uit. Mij zul je veel zien en horen lachen. Ik zie eigenwijs ook als wijs. Bloed, zweet en tranen, horen erbij. Mijn tomeloze enthousiasme brengt me ver, werkt aanstekelijk en is tevens ook een valkuil. Het klikt met mij of het klikt niet. En als iets goed voelt, dan ga ik daar vol voor. Ik ben zeker geen heilige, maar geef vertrouwen door handvatten te geven voor pijnlijke plekken.

 

Als je me zou kennen zou je weten dat ik...

• Limburgs bloed heb en ik elk jaar ‘noa ‘t zuuje’ ga om Vasteloavend te vieren met mijn vader.

• getrouwd ben met Rob en graag met hem en onze honden Sky en Reus de buitenlucht op zoek.

• ik kan genieten van de kinderen van anderen, vooral die van mijn lieve zus.

• ik hou van spelen en uitproberen. Heb onder andere daarom vaak een ander kapsel.

• blij wordt door in verbinding te gaan en te sparren onder het genot van goede chocola. 

• veel waarde hecht aan vrijheid. Dat uit zich ook in praktische zin in motorrijden, mountainbiken, trampoline springen, hardlopen en (alleen) reizen.